KANZAN
Kanzan, Prunus serrulata Kanzan<, カンザン
Popularna w Niemczech i Stanach Zjednoczonych odmiana wiśni, często spotykana w parkach a nawet rosnąca przy ruchliwych ulicach. Kanzan to yeazakura czyli sakura z wieloma płatkami (30-50) intensywnie różowymi. Stworzona w Japonii w okresie Edo poprzez krzyżowanie różnych gatunków wiśni na bazie wiśni Oshima (Oshimazakura).
Sakura (さくら) – japońska wiśnia. Sakura to ważny element przyrody, obyczajów oraz kultury Japonii już od okresu Heian (794–1185). Sakura doceniana jest na całym świecie za wyjątkowe piękno swoich kwiatów. Sakura to także symbol przemijania. W Japonii znajdziemy ponad 350 odmian sakury, zarówno hodowlanych jak i dzikich.
Nazwa „Kanzan” („granicząca góra”) to stare, poetyckie słowo. Dla japońskich pisarzy w w czasach starożytnych słowo to kierowało wyobraźnię czytelnika do rodzinnej krainy lub wsi leżących w dolinie. Sugerowało perspektywę obejrzenia całej doliny stojąc na sąsiedniej górze. W wierszach lub literaturze góra leży w punkcie, w którym wchodzi się do doliny.
Kan może być również odczytywane jako seki („granica”), a zan może być odczytywane jako yama („góra”). A zatem wiśnia „Kanzan” jest również nazywana „Sekiyama” lub „Sekizan”. „Kwanzan” to przestarzała pisownia z „Kanzan”. Dlaczego nazwa „Kanzan” została zastosowana do wiśni, wciąż pozostaje pytaniem.
„Sekiyama” jest wymieniona w przewodniku po roślinach z 1681 roku. Dwieście lat później kanzan pojawiła się ponownie na liście wiśni posadzonych wzdłuż rzeki Arakawa, niedaleko Tokio. Dziś kanzan jest dobrze znany i często sadzony w okolicach Tokio, ale rzadziej spotykany w innych częściach Japonii. Bez wątpienia jest to najpopularniejsza wiśnia w krajach zachodnich.
Miyoshi (1916) nazwał tę odmianę Prunus serrulata f. purpurascens ze względu na fioletowe kwiaty. Istnieje kilka odmian „Kanzan”. Na przykład forma znana jako „Kurama-kanzan” ma bardziej otwarte kwiaty.
Co ciekawe, na początku XX wieku japońskie szkółki eksportujące drzewka do krajów zachodnich oferowały odmianę „Kanzan” obok „Sekiyama” (lub „Sekizan”), przedstawiając ją jako „tylko nieznacznie inną”.
Opracowano na podstawie: “Japanese Flowering Cherries”. Autorzy: Wybe Kuitert, Arie Peterse.
