BENI-SHIDARE
Beni-shidare, Prunus pendula Maximowicz 'Rosea’, Prunus ×subhirtella Miquel
’Pendula Rubra’, Cerasus itosakura f. itosakura ‘Rosea’, ベニシダレ
Sakura (さくら) – japońska wiśnia. Sakura to ważny element przyrody, obyczajów oraz kultury Japonii już od okresu Heian (794–1185). Sakura doceniana jest na całym świecie za wyjątkowe piękno swoich kwiatów. Sakura to także symbol przemijania. W Japonii znajdziemy ponad 350 odmian sakury, zarówno hodowlanych jak i dzikich.
Wiśnie płaczące były uprawiane w Japonii od stuleci i zostały nazwane itozakura (dosłownie „wiśnia nitkowata/wrzecionowata”). Nazwa ta pojawiła się w wierszach już od XII wieku. Występuje wiele odmian wiśni płaczących. Najbardziej znane to Edo Higan (P. pendula f. ascendens, odmiana dzika), Beni-shidare (Prunus pendula Maximowicz 'Rosea’), Yae Beni-shidare (Prunus pendula 'Pleno-rosea’).
Japońska nazwa potoczna to shidarezakura co w dosłownym tłumaczeniu oznacza po prostu płaczącą wiśnię. Słowo beni odnosi się do czerwonego pigmentu występującego w szafranie.
Beni-shidare ma pojedyncze ciemnoczerwone kwiaty, choć co należy podkreślić, istnieją różnice w intensywności czerwieni, także kształcie kwiatów i czasie kwitnienia w zależności od drzewa. Drzewo Beni-shidare dochodzi do 8 metrów wysokości,
gałęzie opadają prawie prosto w dół.
Był to rzadki okaz (Beni-shidare i/lub Yae Beni-shidare) na terenie pałacu cesarskiego. Na początku XVII wieku małe rośliny zostały przywiezione do północnej Japonii przez daimyō (feudalnego pana) Masamune Date (1567-1636), który jest pamiętany z tego, że sponsorował chrześcijaństwo, dopóki nie zostało ono w Japonii zakazane. Daimyō uprawiał tę sakurę w ogrodach swojego zamku w Sendai, gdy w Kioto o niej zapomniano.
W 1895 roku, mniej więcej trzy wieki później, podczas założenia Heian Shrine w Kioto, burmistrz Sendai podarował do ogrodu siedemdziesiąt młodych drzew, a wspaniałe okazy rozsławiły ogród świątynię Heian. Zobacz wideo: https://youtu.be/JE2b9GXacog?si=EMeo0k_JAXufEc69
