Historia sakury w Waszyngtonie
https://www.nps.gov/
Sadzenie drzew wiśniowych w Waszyngtonie rozpoczęło się w 1912 roku jako dar przyjaźni dla narodu Stanów Zjednoczonych od narodu japońskiego.
Historia:
1885: Eliza Ruhamah Scidmore (zdjęcie), podróżniczka, pisarka i dyplomatką po powrocie do Waszyngtonu ze swojej pierwszej wizyty w Japonii, zwróciła się do superintendenta armii amerykańskiej z propozycją, aby pewnego dnia zasadzono japońskie drzewa wiśniowe wzdłuż zrekultywowanego nabrzeża Potomacu (terenu zapewne wcześniej podlegającego pod armię amerykańska, przypis tłumacz). Jej prośba nie została wysłuchana. Przez następne dwadzieścia cztery lata pani Scidmore zwracała się do każdego nowego superintendenta z propozycją zasadzenia drzew wiśni japońskiej (sakura) w Waszyngtonie.
1906: Dr David Fairchild, badacz roślin i urzędnik Departamentu Rolnictwa USA, sprowadził z japońskiej firmy Yokohama Nursery Company siedemdziesiąt pięć kwitnących drzew wiśniowych i dwadzieścia pięć jednokwiatowych wiśni płaczących. Zamierzał on sprawdzić zdolność wiśni do rozwoju w środowisku w pobliżu Waszyngtonu. Dr Fairchild posadził te drzewa na wzgórzu na terenie swojej posiadłości w Chevy Chase w stanie Maryland. Obserwował wzrost drzew. Rok później eksperyment został uznany za udany!
1907: Fairchildowie, zadowoleni z sukcesu drzew, zaczęli promować japońskie kwitnące drzewa wiśniowe jako idealny rodzaj drzew do sadzenia wzdłuż alei w rejonie Waszyngtonu. Przyjaciele Fairchildów również się zainteresowali i 26 września zakończono uzgodnienia z Chevy Chase Land Company, aby zamówić trzysta drzew wiśniowych dla obszaru Chevy Chase.
1908: Dr David Fairchild podarował sadzonki wiśni dzieciom z każdej szkoły w Dystrykcie Kolumbii, aby zasadziły je na swoim podwórku szkolnym z okazji Dnia Drzewa. Kończąc swój wykład z okazji Dnia Drzewa, dr Fairchild wyraził apel, aby tamtejszy tor żużlowy (już nieistniejący) został przekształcony w “Pole Wiśniowe”. Eliza Scidmore była obecna, widząc pierwsze duże rezultaty swojego orędownictwa.
1909: Eliza Scidmore postanowiła spróbować zebrać pieniądze wymagane do zakupu drzew wiśniowych, a następnie przekazać je miastu. Wysłała notkę z zarysem swojego planu do nowej Pierwszej Damy, Helen Herron Taft.
1909: Pani Taft mieszkała w Japonii i była zaznajomiona z pięknem kwitnących drzew wiśniowych. Dwa dni później pierwsza dama odpowiedziała.
Biały Dom, Waszyngton
7 kwietnia 1909 r.
Bardzo dziękuję za sugestię dotyczącą drzew wiśniowych. Wzięłam sobie tę sprawę do serca i obiecałam drzewa, ale pomyślałam, że może najlepiej byłoby zrobić z nich aleję, ciągnącą się aż do zakrętu na drodze, ponieważ druga część jest jeszcze zbyt nierówna, by można było dokonać jakichkolwiek nasadzeń. Oczywiście, nie mogłyby się one odbijać w wodzie, ale efekt długiej alei byłby bardzo uroczy. Proszę dać mi znać, co Pan o tym myśli.
Z poważaniem,
Helen H. Taft
8 kwietnia 1909 roku: Dzień po liście pani Taft z 7 kwietnia dr Jokichi Takamine, japoński chemik, który odkrył adrenalinę i takadiastazę (enzym katalizujący rozkład skrobi), przebywał w Waszyngtonie z panem Midzuno, japońskim konsulem w Nowym Jorku. Kiedy powiedziano mu, że w Waszyngtonie wzdłuż toru żużlowego mają być posadzone japońskie drzewa wiśniowe, zapytał, czy pani Taft przyjmie darowiznę w postaci dodatkowych dwóch tysięcy drzew, aby wypełnić ten obszar. Pan Midzuno uznał to za świetny pomysł i zasugerował, aby drzewa zostały przekazane w imieniu miasta Tokio.
Dr Takamine zwrócił się do burmistrza Tokio, Yukio Ozaki, z prośbą o wsparcie darowizny drzew wiśniowych dla Stanów Zjednoczonych.
1909: Burmistrz Tokio, Yukio Ozaki, poparł dar drzew wiśniowych dla Waszyngtonu. Pierwsza Dama Stanów Zjednoczonych, Helen Herron Taft, zgodziła się przyjąć darowiznę 2000 drzew wiśniowych. Pierwsze drzewa wiśniowe były już w drodze!
13 kwietnia 1909 roku: Pięć dni po prośbie pani Taft, Kurator Biura Budynków Publicznych i Terenów, pułkownik Spencer Cosby, U.S. Army, zainicjował zakup dziewięćdziesięciu drzew wiśni Fugenzo (Prunus serrulata “Fugenzo”) od Hoopes Brothers and Thomas Co., West Chester, PA. Drzewa zostały posadzone wzdłuż rzeki Potomac od miejsca, w którym stoi pomnik Lincolna na południe w kierunku East Potomac Park. Po zasadzeniu odkryto, że drzewa nie zostały prawidłowo nazwane. Drzewa zostały określone jako odmiana Shirofugen (Prunus serrulata “Shirofugen”) i od tego czasu zniknęły. (hm….. Fugenzo to inna nazwa Shirofugen i o co im w sumie chodziło?, przypis tłumacza).
30 sierpnia 1909 roku: Ambasada Japonii poinformowała Departament Stanu, że miasto Tokio zamierza podarować Stanom Zjednoczonym dwa tysiące drzew wiśniowych, które zostaną zasadzone wzdłuż rzeki Potomac.
10 grudnia 1909 roku: Dwa tysiące drzewek wiśniowych przybyło z Japonii do Seattle w stanie Waszyngton.
6 stycznia 1910 roku: Dwa tysiące drzewek dotarło do Waszyngtonu.
19 stycznia 1910 roku: Ku przerażeniu wszystkich, zespół inspekcyjny z Departamentu Rolnictwa odkrył, że drzewa były zaatakowane przez owady i nicienie, i były chore. Aby chronić amerykańskich plantatorów, departament doszedł do wniosku, że drzewa muszą zostać zniszczone.
28 stycznia 1910 roku: Prezydent William Howard Taft wyraził zgodę na spalenie drzew.
29 stycznia 1910: artykuł w gazecie “Evening Star” wspomina, że “około tuzina” “najbardziej robaczywych drzew” zostało zachowanych do dalszych badań i “posadzonych na eksperymentalnej działce biura, gdzie ekspert entomolog z ciemną latarnią, siatką na motyle, butelką z cyjankiem i inną śmiercionośną bronią będzie pilnował drzew, aby zobaczyć jakie robaki się rozwiną”. Sekretarz stanu wysłał listy do japońskiego ambasadora, w których wyraził głębokie ubolewanie wszystkich zainteresowanych. Wszystkie zaangażowane strony z Japonii przyjęły tę niepokojącą wiadomość z żalem i smutkiem acz z dobrą wolą.
Burmistrz Tokio Yukio Ozaki i inni zasugerowali, aby dokonać drugiej darowizny, a Rada Miasta Tokio zatwierdziła ten plan. Liczba drzew wzrosła teraz do 3 020. Zrazy dla tych drzew zostały pobrane w grudniu 1910 roku ze słynnej kolekcji wzdłuż brzegu rzeki Arakawa w Adachi Ward, na przedmieściach Tokio, i zaszczepione na specjalnie wyselekcjonowanych podkładkach wyprodukowanych w Itami City, w prefekturze Hyogo.
14 lutego 1912 roku: 3.020 drzewek wiśniowych z dwunastu odmian zostało wysłanych z Jokohamy na pokładzie statku S.S. Awa Maru, zmierzającego do Seattle. Po przybyciu na miejsce, drzewa zostały przeniesione do izolowanych wagonów towarowych i wysłane do Waszyngtonu.
26 marca 1912 roku: Do Waszyngtonu przybyło 3.020 drzewek wiśniowych. Drzewa składały się z następujących odmian: Somei Yoshino – 1 800 sztuk, Ari ake – 100, Fugen-zo – 120, Fuku-roku-ju – 50, Gyo-i-ko – 20 (Wszystkie Gyoiko były posadzone na terenie Białego Domu.), Ichiyo – 160, Jo nioi – 80, Kwan-zan – 350, Mikuruma gayeshi – 20, Shira-yuki – 130, Surugadai nioi – 50, Taki nioi – 140. Razem – 3 020.
27 marca 1912 roku: Helen Herron Taft i żona japońskiego ambasadora wicehrabina Chinda, zasadziły dwa drzewa wiśni Somei Yoshino na północnym brzegu Tidal Basin, około 125 stóp na południe od tego, gdzie jest obecnie Independence Avenue, SW. Na zakończenie ceremonii pierwsza dama wręczyła wicehrabinie Chindzie bukiet róż “American Beauty”.
Znany w Waszyngtonie Narodowy Festiwa
l Kwitnącej Wiśni wyrósł z tej prostej ceremonii, której świadkami było zaledwie kilka osób. Te dwa oryginalne drzewa nadal stoją kilkaset metrów na zachód od pomnika Johna Paula Jonesa, znajdującego się na końcu 17-tej ulicy SW. W pobliżu podstawy drzew znajduje się duża tablica z brązu, która upamiętnia to wydarzenie.
1913 – 1920: Robotnicy kontynuowali sadzenie drzew Somei Yoshino wokół Tidal Basin. Drzewa wiśniowe pozostałych jjedenastu odmian oraz pozostałe drzewa Soemi Yoshino zostały posadzone w East Potomac Park.
1915: W geście wdzięczności za drzewa wiśniowe, w 1915 roku prezydent Taft wysłał do narodu japońskiego prezent w postaci kwitnących drzewek dogwood (dereń).
1927: 16 kwietnia, oryginalne sadzenie japońskich drzew wiśniowych zostało upamiętnione przez ponowne odtworzenie tego wydarzenia przez dzieci ze szkoły w Waszyngtonie.
1934: Komisarze Dystryktu Kolumbii sponsorowali trzydniowe obchody.
1935: Pierwszy “Cherry Blossom Festival” był sponsorowany wspólnie przez wiele grup obywatelskich i stał się corocznym wydarzeniem w kolejnych latach.
8 kwietnia 1937 roku: Uroczystość przyciągnęła do stolicy tysiące gości. Sakiko Saito, córka japońskiego ambasadora i pani Saito, została koronowana na Królową Kwitnącej Wiśni przez Melvina Hazena, komisarza Dystryktu Kolumbii. Festiwal odbył się z okazji rocznicy podarowania stolicy japońskich drzew wiśniowych przez mieszkańców Tokio w Japonii w czasie administracji Tafta. Królowa została sfotografowana z Masako Saito, również córką japońskiego ambasadora, oraz Barbarą Caldwell, amerykańską towarzyszką zabaw.
1938: Tak znaczące były drzewa wiśniowe, że grupa oburzonych kobiet przykuła się do nich łańcuchami w ramach politycznego oświadczenia przeciwko prezydentowi Franklinowi D. Rooseveltowi. Nazywane Cherry Tree Rebellion, starali się powstrzymać robotników, którzy przygotowywali się do oczyszczenia terenu pod budowę memoriału Thomasa Jeffersona. Osiągnięto kompromis, w którym więcej drzew miało zostać posadzonych wzdłuż południowej strony Tidal Basin, aby obramować pomnik.
1940: Do działań festiwalowych wprowadzono konkurs “Kwitnąca Wiśnia”.
W nocy z 10 grudnia 1941 r., trzy dni po japońskim bombardowaniu Pearl Harbor, wycięto cztery drzewa podczas tymczasowej przerwy w dostawie prądu, co, jak podejrzewano, było chybionym aktem odwetu ze strony nieznanego sprawcy. W czasie II wojny światowej prezenty z Japonii nazywane byłyby „orientalnymi” (a nie „japońskimi”) wiśniami.
1948: Festiwal Kwitnącej Wiśni był kontynuowany po II wojnie światowej. Księżniczki Kwitnącej Wiśni zostały wybrane z każdego stanu Unii, jak również z każdego terytorium federalnego. Z tych księżniczek wybierano królową, która miała panować podczas festiwalu.
1952: Słynny gaj wiśniowy wzdłuż rzeki Arakawa w pobliżu Tokio, z którego pochodziły pierwsze drzewa Waszyngtonu, podupadł w czasie II wojny światowej. Japonia poprosiła o pomoc w odbudowie gaju w okręgu Adachi. Służba Parku Narodowego wysłała do Tokio tzw. budwood (ang). Budwood to część łodygi lub gałęzi z pąkami wegetatywnymi wykorzystywana do rozmnażania nowych drzew. Oko pąka znajduje się na osi liścia i jest usuwane w celu pączkowania lub szczepienia nowego drzewa. z potomków tych samych drzew.
Te wysiłki, mające na celu pomoc w przywróceniu pierwotnego gaju z ich drzew potomnych, były częścią cyklu dawania i przyjaźni symbolizowanego przez kwitnące drzewa wiśni.
30 marca 1954 roku: Ambasador Japonii w Stanach Zjednoczonych, Sadao Iguchi, zaprezentował/podarował miastu Waszyngton 300-letnią japońską kamienną latarnię. Latarnia jest jedną z dwóch; druga stoi w Parku Ueno w Tokio, w Japonii. Latarnia była darem, ponownym upamiętnieniem przyjaźni między narodami, upamiętniającym setną rocznicę pierwszego Traktatu o Pokoju, Przyjaźni i Handlu między Stanami Zjednoczonymi i Japonią, podpisanego 31 marca 1854 roku w Jokohamie. Japońska kamienna latarnia, wykonana z granitu, ma osiem stóp wysokości i waży około dwóch ton. Narodowy Festiwal Kwitnącej Wiśni jest oficjalnie otwierany przez zapalenie lampionu.
1957: Pan Yositaka Mikimoto, Prezes Mikimoto Pearls, Inc. ofiarował perłową koronę Mikimoto, która jest używana podczas koronacji Królowej Krajowego Festiwalu Kwitnącej Wiśni w noc Wielkiego Balu. Korona zawiera ponad dwa funty złota i 1,585 pereł. Ta wspaniała korona ma charakter ceremonialny, a ze względu na jej wagę młoda dama, która zostaje koronowana na królową, będzie nosiła to słynne dzieło tylko przez kilka chwil. Otrzymuje ona miniaturową złotą koronę z perłą na czubku, którą będzie mogła nosić przez resztę wieczoru, a następnie zatrzymać jako swoją własną.
18 kwietnia 1958 roku: Japońska Pagoda, wyciosana z surowego kamienia, została umieszczona na południowo-zachodnim brzegu basenu pływowego i poświęcona. Została ona podarowana miastu Waszyngton przez burmistrza Jokohamy, aby “symbolizować ducha przyjaźni pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki, który przejawia się w Traktacie o pokoju, przyjaźni i handlu podpisanym w Jokohamie 31 marca 1854 roku…”.
Japońska Pagoda została wysłana do Stanów Zjednoczonych w pięciu skrzyniach i dotarła jako puzzle! Została złożona przez specjalistów z Smithsonian Institution.
1965: Rząd japoński przekazał kolejny hojny dar w postaci 3 800 drzew Somei Yoshino innej pierwszej damie zaangażowanej w upiększanie Waszyngtonu, Pierwszej Damie Lady Bird Johnson, żonie prezydenta Lyndona Bainesa Johnsona. Wiele z tych drzew zasadzono na terenie Pomnika Waszyngtona. Lady Bird Johnson i pani Ryuji Takeuchi, żona ambasadora Japonii, odtworzyli ceremonię sadzenia z 1912 roku.
1982: Cykl ochrony trwał nadal. Zmiana biegu rzeki zalała nasyp wiśni Somei Yoshino w Japonii. Ogrodnicy z Japonii zebrali sadzonki z drzew wiśni Somei Yoshino w Waszyngtonie, aby pomóc w odbudowie gaju Somei Yoshino po powodzi. Ogrodnicy zebrali około ośmiuset sadzonek z drzew Somei Yoshino z Tidal Basin, aby pomóc zachować cechy charakterystyczne gaju i zastąpić zniszczone drzewa. Dzięki temu ciągłemu cyklowi odbudowy i wzrostu drzewa wiśniowe nadal spełniają swoją rolę jako symbol i czynnik przyjaźni.
1986-1988: Zasadzono 676 nowych drzew wiśniowych, kosztem ponad 101.000 dolarów z prywatnych funduszy przekazanych Służbie Parku Narodowego, aby przywrócić liczbę drzew do stanu z czasów pierwotnego podarunku.
1994: Narodowy Festiwal Kwitnącej Wiśni został przedłużony z jednego tygodnia do dwóch tygodni.
1996: 27 marca, podpisanie umowy o rzece siostrzanej pomiędzy Potomakiem, który przepływa przez Waszyngton DC, a Arakawą, która bierze swój początek na malowniczej górze Kobushi w prefekturze Saitama.
17 czerwca 1997: We współpracy z Narodowym Arboretum Stanów Zjednoczonych, pobrano sadzonki z udokumentowanej, zachowanej wysyłki wiśni Somei Yoshino z 1912 roku, aby zapewnić zachowanie linii genetycznej drzew. Drzewa te zostaną wykorzystane w kolejnych nasadzeniach zastępczych, aby zachować dziedzictwo genetyczne gaju.
1999: 15 listopada w West Potomac Park zasadzono pięćdziesiąt drzew, rozmnożonych z ponad 1400-letniego drzewa wiśniowego “Usuzumi” (odmiana Edo Higan) rosnącego w wiosce Itasho Neo w prefekturze Gifu w Japonii. Mówi się, że 26-ty cesarz Japonii Keitai zasadził to drzewo 1.500 lat temu, aby uczcić swoje wstąpienie na tron. Drzewo Usuzumi zostało uznane za skarb narodowy Japonii w 1922 roku.
2002 – 2006: Czterysta drzew, rozmnożonych z ocalałych drzew z darowizny z 1912 roku, zostało posadzonych w celu zapewnienia kontynuacji linii genetycznej pierwotnych drzew.
2011: Około
120 rozmnóżek z ocalałych drzew z 1912 roku wokół Tidal Basin zostało zebranych przez ogrodników National Park Service i odesłanych do Japonii do Japan Cherry Blossom Association w celu zachowania linii genetycznej. Dzięki temu cyklowi dawania, drzewa wiśniowe nadal spełniają swoją rolę jako symbol i pośrednik przyjaźni.
2016: Sadzonki zostały pobrane z drzew w całym Tidal Basin i West Potomac Park. Drzewa te są rozmnażane w szkółce i zostaną zasadzone za 5-6 lat, gdy drzewa będą wystarczająco duże, aby je przesadzić.
Tegoroczny Narodowy Festiwal Kwitnącej Wiśni kontynuuje ducha i tradycje wymiany kulturowej, przyjaźni międzynarodowej i poświęcania czasu na cieszenie się kwitnieniem drzew wiśniowych.
Uwagi:
Tidal Basin to sztuczny zbiornik znajdujący się między rzeką Potomac i Washington Channel w Waszyngtonie. Jest częścią West Potomac Park, znajduje się w pobliżu National Mall i jest centralnym punktem Narodowego Festiwalu Kwitnącej Wiśni odbywającego się każdej wiosny. Pomnik Jeffersona, Pomnik Martina Luthera Kinga Jr., Pomnik Franklina Delano Roosevelta i Pomnik George’a Masona znajdują się w sąsiedztwie Tidal Basin.
Mapka: https://goo.gl/maps/NU9PpAg7kvvY7bCa7
Zobacz aktualne wideo: https://www.youtube.com/watch?v=ferRxz9GBaU
